Τα φοιτητικά τα χρόνια...

Τα φοιτητικά τα χρόνια...

Ας μιλήσουμε για μια περίοδο της ζωής μας που περιμένουμε από την εφηβεία, που μας στενοχωρεί πολύ μόλις φτάνει στο τέλος της ή έχει ήδη τελειώσει και ποτέ κανείς μας δεν θα ξεχάσει.

Τα φοιτητικά τα χρόνια είναι αλλιώτικα, κρύβουν πολλά και έχουν κάτι μαγικό που δεν θέλεις να τελειώσουν. Ίσως είναι η ανεμελιά, η έλλειψη άγχους και ευθυνών καθώς για ένα φοιτητή το μόνο άγχος είναι τα μαθήματα που δεν έχει περάσει. Μεταξύ μας μπορείς να τα συνδυάσεις όλα καθώς υπάρχει τόσος χρόνος που αν τον εκμεταλλευτείς σωστά κάνεις τα πάντα. Αυτό που σε εξιτάρει όμως ακόμη περισσότερο είναι ότι σου δίνεται η δυνατότητα να μείνεις  μόνος σε ένα δικό σου σπίτι αν τελικά περάσεις σε μια σχολή μακριά από την περιοχή σου, στη λεγόμενη ΄΄Επαρχία΄΄ και τότε αντιλαμβάνεσαι τι εστί δικό μου σπίτι, δικός μου χώρος, μακριά από τη μαμά. Το σίγουρο είναι πως θα την αναζητήσεις πολλές φορές ειδικά όταν τυχαίνει να είσαι αγόρι και αντικρίζεις συχνά  ένα γεμάτο νεροχύτη, άπλυτα και ασιδέρωτα ρούχα αλλά ακόμη περισσότερο όταν τρως μακαρόνια για τρίτη ή τέταρτη μέρα.

Ακούγεται πως αυτά τα χρόνια κάνεις τις πιο δυνατές φιλίες και είναι αλήθεια καθώς δένεσαι με άτομα που στην αρχή μιλάτε από ανάγκη, ταιριάζετε τυχαία αλλά στη συνέχεια κάνετε παρέα από επιλογή. Πρόκειται για φίλους που δύσκολα θα σταματήσεις να επικοινωνείς και μετά το τέλος των σπουδών, άλλωστε θα έλεγα πως σας δένουν τόσο ωραίες στιγμές που είναι αδύνατον να ξεχαστούν. Μαζί έχετε πιει άπειρους καφέδες, έχετε κάνει τα καλύτερα ξενύχτια-μεθύσια, έχετε ΄΄ξεχάσει΄΄ που βρίσκονται τα σπίτια σας αλλά και να τα βρίσκατε καταλήγατε πάλι σε ένα όλοι μαζί. Μη μιλήσω για εργασίες που καταλήγουν σε καφέ, για το ντελιβερά που σας νιώθει δικούς του ανθρώπους καθώς του έχετε αφήσει μια περιουσία αλλά και για το διάβασμα που αλήθεια τώρα ποτέ δεν γίνεται με παρέα.

Αυτή η φοιτητική τετραετία όπως την ονομάζω εγώ σου επιφυλάσσει τα καλύτερα χρόνια αυτά που θα αναπολείς αργότερα και θα λες ΄΄τι καλά που ήταν τότε΄΄. Δεν θα σου λείψουν μόνο οι καφέδες, οι βόλτες και γενικότερα ο άπλετος ελεύθερος χρόνος που είχες αλλά και τα μαθήματα, οι ώρες που περνούσες στη σχολή και δεν εννοώ μόνο αυτές στο κυλικείο αλλά κι αυτές στο αμφιθέατρο σε μαθήματα με καθηγητές που πραγματικά εκτιμούσες και δεν ήθελες να χάνεις τα μαθήματα τους. Φρόντισε λοιπόν, να ζήσεις αυτά τα χρόνια στο έπακρο γιατί δεν ξανά γυρίζουν πίσω.