Περί ανθρωπιάς...

΄΄Το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν΄΄ τόσο τραγικό για να είναι αληθινό. Ένας άνθρωπος πνίγεται και ένα πλοίο φεύγει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, απολύτως τίποτα!

Αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχει πάει τόσο λάθος σε αυτή την κοινωνία γιατί τέτοια αδιαφορία και αποκτήνωση. Δε μας νοιάζει τίποτα πια, εκτός από τον εαυτό μας και ένα τέτοιο συμβάν αποδεικνύει πως τελικά δεν μας ενδιαφέρει ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός. Μια ψυχή φεύγει και άλλες τόσες καταστρέφονται.

Μοιάζει πως βάζουμε τα δυνατά μας για να δημιουργήσουμε το πιο τοξικό περιβάλλον. Έναν κόσμο αδιάφορο, ψυχρό, φοβικό, βάρβαρο χωρίς καμία λογική υπόσταση, εν συναίσθηση και συμπόνια. Συναισθήματα που αργά ή γρήγορα δε θα νιώθει ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ο τελευταίος βέβαια τείνει προς εξαφάνιση και αυτό είναι που δημιουργεί τα μεγαλύτερα ερωτηματικά για το μέλλον.

Όπως φαίνεται πιάσαμε πάτο και πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να αναθεωρήσουμε και να θυμηθούμε τι εστί τελικά ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αυτή η οργή που ξεχειλίζει γύρω μας πρέπει να μετατραπεί σε δύναμη που θα μας ενώσει και με πολύ προσωπική δουλειά του καθενός από εμάς, θα εξαλείψει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα αυτού του κόσμου. 

Όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους, καταφέραμε και γίναμε όλοι κριτές, γνωρίζουμε όλοι τον τρόπο αλλά όπως φαίνεται κανείς δεν κάνει την αρχή για τη λύση του προβλήματος. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε το πρώτο βήμα για λίγη ανθρωπιά και δεν μας παίρνει άλλο, γιατί ακολουθούν γενιές που βρίσκουν τα αποκαΐδια μας και είναι κρίμα, πολύ κρίμα. Πρέπει απλά να μάθουμε τόσο εμείς οι ίδιοι όσο και τα παιδιά μας την έννοια της αντίληψης, της βοήθειας, της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της συζήτησης γιατί χωρίς συζήτηση δεν υφίσταται αποτέλεσμα.

Πρέπει να ΄΄πατήσουμε΄΄ στο ότι κάτι τέτοιο φαντάζει ονειροπόλο και να το αλλάξουμε. Ο ένας περιμένει από τον άλλο να κάνει την αρχή και εκεί το χάνουμε όλοι. Δεν είναι εύκολο, οφείλουμε όμως να βρούμε τα πατήματά μας σαν κοινωνία και αυτό απαιτεί πολύ προσωπική δουλειά και κοινωνική κινητοποίηση, είμαστε λοιπόν έτοιμοι για restart;

Γκιόκα Μαρία