Σπίτι μου & ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

 

Μια λέξη με το ίδιο νόημα αλλά διαφορετική δυναμική και συναίσθημα γιατί το σπίτι όπου γεννηθήκαμε, είπαμε τις πρώτες μας λέξεις, κάναμε τα πρώτα μας βήματα, μεγαλώσαμε, περάσαμε την εφηβεία και έπειτα χαιρετήσαμε θα είναι πάντα το σπίτι μας και θα διαφέρει σημαντικά με αυτό που ζούμε σήμερα χτίζοντας μέσα σε αυτό μια νέα ζωή.

Κάποιοι δεσμοί δεν κόβονται εύκολα. Αυτό το ΄΄Φτάσαμε΄΄ γεμάτο νοσταλγία που ακούγεται παρκάροντας στην αυλή του πατρικού και η είσοδος προς τις αναμνήσεις μας είναι ό,τι καλύτερο. Βέβαια ας ξεκινήσουμε από το ένα και πρωταρχικό που δεν είναι άλλο από το φαγητό της μαμάς. Μυρωδιές πολλές αλλά αυτή του αγαπημένου φαγητού που σιγώ μαγειρεύεται για το παιδί που έρχεται πάντα θα ξεχωρίζει.

Το δωμάτιο θα παραμένει πάντα ίδιο και απαράλλακτο με το κρεβάτι να μη συγκρίνεται με άλλο γιατί εκεί θα κάνουμε πάντα τους καλύτερους ύπνους κάτω από τα φρεσκοπλυμένα σκεπάσματα ενώ παράλληλα τα πράγματά μας βρίσκονται στην ίδια θέση με τότε, γιατί ΄΄Το παιδί εκεί έβαζε τα πράγματά του΄΄ άλλο που παλιότερα σε αυτό το σημείο μπορεί να ενοχλούσαν, άβυσσος η ψυχή της Ελληνίδας μάνας. Πόσες αναμνήσεις αυτό το το δωμάτιο, πόσο παιχνίδι, πόση χαρά και απογοήτευση, πόση επανάσταση και ακαταστασία, πόση φωνή για διάβασμα, πόση τρέλα, πόση αθωότητα τέλος πάντων.

Εκεί θα χαλαρώνουμε πάντα γιατί όλα είναι αλλιώς...! Η ατμόσφαιρα, ακόμα και η αυτή η εκνευριστική τελειότητα σε όλα όπως τα σεμεδάκια στα ίδια σημεία, κηροπήγια και φωτογραφίες με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα να κοσμούν το σκρίνιο και την τραπεζαρία, το πάντα περιποιημένο μπαλκόνι ή η αυλή με τα ανθισμένα λουλούδια και το τραπεζάκι να σε περιμένει. Όλα τριγύρω κρύβουν εικόνες από την πιο ξέγνοιαστη περίοδο της ζωή μας που σε κάθε επίσκεψη αναβιώνει και ξέρεις κάτι, μας αρέσει πολύ παρόλο που πάλι θα γκρινιάζει γιατί απλώνουμε τα πόδια στο τραπέζι του σαλονιού ή επειδή τρώμε χωρίς πιάτο, χαρτοπετσέτα και θα κάνουμε ψίχουλα.

Κάθε φορά μετά το μεσημεριανό χώνεσαι στον καναπέ σε παίρνει ο ύπνος και ξυπνάς σκεπασμένος με μια κουβέρτα. Ο απογευματινός καφές παρέα με την οικογένεια, γιαγιά, παππού, αδέρφια, ανίψια και όποιον άλλον χτυπήσει την πόρτα να πει ένα γεια, θα είναι πάντα αγαπημένος γιατί εμπεριέχει μπόλικο κους-κους, συζητήσεις  και διαφωνίες γιατί αυτό το τελευταίο είναι κάτι που επίσης δεν θα αλλάξει ποτέ σε αυτό το σπίτι. Και γιατί να διορθωθεί αφού κατά βάθος μας αρέσει, δίνει ζωή στις σχέσεις μας. Την ίδια ζωή που δίνει και το κρυφό χαρτζιλίκι της γιαγιάς γιατί ποιος ξέρει τι θα γίνει αν μας πάρουν χαμπάρι, τίποτα αλλά κάποιες συνήθειες δεν κόβονται.

Το σπίτι μας θα είναι πάντα το λιμάνι μας γιατί ό,τι κι αν συμβεί ξέρουμε που θα γυρίσουμε, όσες φορές κι αν τσακωθήκαμε κι αν είπαμε λόγια που μετανιώσαμε πάλι εκεί επιστρέψαμε. Δύσκολο να ξεγλιστρήσεις από την αγκαλιά του, γιατί είναι τόσες οι αναμνήσεις και οι εικόνες που θα σε κάνουν να γυρνάς πόσο μάλλον μεγαλώνοντας. Όταν χάνουμε πια αυτή την αθωότητα της ηλικίας και μπαίνουμε για τα καλά στη ζωή θυμόμαστε όλα αυτά που μας έλεγαν και λέμε τι καλά που ήμασταν τότε εκεί, γι΄αυτό το σπίτι μας δεν θα συγκριθεί ποτέ με κανένα άλλο είναι οι αναμνήσεις μας και οι άνθρωποι μας, είναι η αντανάκλαση της ζωής μας.

Γκιόκα Μαρία