ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ...ΜΟΥΓΚΟΣ

 

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και φαίνεται σαν μια υπόθεση ίδια με τόσες άλλες για την οποία τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν τόσο όσο, τα site έγραψαν άλλα τόσα, σήμερα ανατρέχουμε και πάλι στο γεγονός, αναλύοντας για ακόμα μια φορά τη βουβαμάρα και την τραγική διαχείριση του κράτους δικαίου αυτής της χώρας, που αν με ρωτάς δεν υπάρχει. Το χειρότερο όλων βέβαια είναι πως οι Έλληνες πολίτες που τις πρώτες ώρες και μέρες αυτού του τραγικού εγκλήματος έδειχναν με το δάχτυλο τους υπεύθυνους μετά από τρεις - τέσσερις μήνες με το ίδιο χέρι τους ψήφισαν.  

Κάπου εδώ χάνεται η έννοια της αξίας και παράλληλα η δυναμική της δημοσιογραφίας που σκοπός της είναι η ορθή ενημέρωση των πολιτών. Καμία ενημέρωση, καμία επικοινωνία, καμία αναφορά εξελίξεων και γεγονότων για ένα τραγικό συμβάν που σφράγισε 57 σπίτια.  Τέτοιες μέρες πέρισυ τα δελτία ειδήσεων και οι εκπομπές έκαναν όλα τα απαιτούμενα ρεπορταζ για τις ερειπομένες εγκαταστάσεις του σιδηροδρομικού σταθμού, για ένα παρατημένο σιδηροδρομικό δίκτυο, για κάποιες δηλώσεις όσων επέζησαν και χιλιάδες εικόνες από το σημείο των Τεμπών. Όλο αυτό όμως κράτησε όσο ένα κοινό θέμα, γιατί  ΄΄ειπώθηκαν πολλά΄΄ και αν συνέχιζε θα αποκαλύπτονταν ακόμα περισσότερα επίσης, ακολουθούσαν και εκλογές.

Κάπου εδώ αναρωτιέμαι γιατί έχουμε αποτύχει έτσι σαν οντότητες και εν συνεχεία σαν λαός. Γιατί χάνουμε τη φωνή μας κάτι τέτοιες στιγμές, γιατί δεν βλέπουμε τι πραγματικά συμβαίνει και το ξεχνάμε με το παρά μικρό, γιατί θα έπρεπε να είχαμε παιδιά και συγγενείς εκεί μέσα για να βγούμε να διαμαρτυρηθούμε. Γιατί να ακούω ανθρώπους ακόμα και σήμερα να λένε πως συνεχίζουν να ταξιδεύουν με το τρένο και να δηλώνουν ΄΄δεν σημαίνει πως επειδή έγινε μια φορά, θα ξανά γίνει΄΄, γιατί κοιτάμε την πάρτη μας και συνεχίζουμε να στηρίζουμε το παράνομο; Η κουλτούρα μας βλέπεις, τι να πω... Πόση αδιαφορία και απαξίωση τόσο για τη ζωή των παιδιών μας όσο και τη δική μας.

Ένα έγκλημα εν αναμονή δικαιοσύνης και τριγύρω απογοήτευση και θυμός αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το σημείο μπαζώθηκε άμεσα και η συγκάληψη είναι γεγονός, κάποιες συνήθειες βλέπεις δεν κόβονται εύκολα ή και ποτέ. Αρκετά στόματα έκλεισαν, αρκετές χιλιάδες άνθρωποι και καταστάσεις καλύφθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε, να αντιδράσουμε να απαιτήσουμε τη δικαιοσύνη για όσους έφυγαν και την ασφάλεια για όσους μένουν πίσω. Ένα θέμα που οφείλουμε να θυμόμαστε κάθε μέρα και όχι κάθε τέλη Φλεβάρη. 

Η αξιοπρέπεια όπως φαίνεται στην Ελλάδα θέλει αγώνα και κυνήγι, η ποιότητα ζωής που αποζητούμε δεν συνεπάγεται με την καλοπέραση που πολλοί μπερδεύουν από αυτή έχουμε άπλετη, τα βασικά μας λείπουν. Μας δίδαξαν να βολευόμαστε, να υπολογίζουμε στους γνωστούς και κατι θα γίνει δεν μας έμαθαν να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε γιατί η ζωή δεν είναι βιτρίνα!

Γκιοκα Μαρία