ΠΕΣ ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ MY FRIEND

 

΄΄Καλημέρα΄΄ μια λέξη με μηδενικό κόστος και μεγάλη αξία.

Όπως λένε κι οι παλιοί πες την κι ας πέσει κάτω γιατί είναι ωραίο να έχεις τη διάθεση να τη ξεστομίζεις κι ας την προσπεράσουν κι ας αδιαφορήσουν, που ξέρεις μπορεί η δική σου καλημέρα να φτιάξει και τη δική τους μέρα. Για κάθε νέο ξεκίνημα είτε αφορά τη μέρα σου  ή την εβδομάδα σου, οφείλεις εσύ ο ίδιος να το κάνεις όσο πιο όμορφα μπορείς και αυτός είναι ο πιο απλός τρόπος. Ουσιαστικά αν το σκεφτείς είναι μια ευχή για να έχεις ένα όμορφο υπόλοιπο άλλο που η συνήθεια μας κάνει να ξεχνάμε γιατί τη λέμε. Όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους και αυτός είναι ένα τρόπος να αντιμετωπίζουμε τους μουντρούχους και μίζερους που μπορεί να συναντάμε καθημερινά και οι οποίοι τη λένε με χίλια ζόρια.

Πρώτο ραντεβού της ημέρας το γωνιακό καφέ ή ο φούρνος και εκείνοι οι άνθρωποι είναι που αξίζουν τόσο πολύ μια Καλημέρα γιατί εκείνοι σηκώνονται αχάραγα για να φτιάξουν τη μέρα σου με ένα καφέ και ένα κουλούρι, έτσι οφείλεις κι εσύ να φτιάξεις τη δική τους με τον τρόπο σου. Άραγε ξέρεις πόσοι εκεί έξω έχουν ανάγκη να ακούσουν αυτή την Καλημέρα; Από το σύντροφό μας και τα παιδιά μας, γιατί η ρουτίνα μας τρώει μη μας φάει και την Καλημέρα ως έναν άρρωστο που βρίσκεται στο δωμάτιο κάποιου νοσοκομείου, γιατί αυτή η Καλημέρα της νοσηλεύτριας θα δώσει δύναμη σε πολλούς από αυτούς που βρίσκονται εκεί μέσα. Από την καθαρίστρια της πολυκατοικίας που έρχεται πρωί – πρωί να μας καθαρίσει, από τον περιπτερά που αντί για ΄΄Ένα Marlboro΄΄ θα είναι καλύτερα να του πεις ΄΄Καλημέρα, ένα Marlboro΄΄, από τον οδηγό του σχολικού που πάει τα παιδιά μας στο σχολείο, από τόσους και άλλους τόσους που τυχαίνει να συναντάς τα πρωινά σου. Ακόμα και σε έναν άγνωστο περαστικό αν το αισθανθείς γιατί να μην το πεις. 

Δεν λέμε να αραδιάζουμε έτσι τις Καλημέρες δεξιά και αριστερά αλλά αν το νιώσουμε γιατί να μην το κάνουμε. Περπατάς στο πεζοδρόμιο περνάς έξω από ένα σπίτι και βλέπεις έναν άνθρωπο γιατί να μην τον καλημερίσεις, αφού μόνο που θα κοιταχτείτε είναι σαν να έχετε μιλήσει. Γιατί να υπερισχύει τόση καχυποψία για τόσο μικρά καθημερινά πράγματα. Σκέψου πως αν ήσουν στο χωριό και περνούσες από μια γειτονιά σχεδόν σίγουρα θα χαιρετούσες εδώ στην πόλη γιατί να παρεξηγείται; Αφού όλοι εμείς που βρισκόμαστε εδώ στις γειτονιές της τσιμεντούπολης κάποια στιγμή είμαστε όλοι μαζί εκεί και εκεί μιλάμε. Τι να πεις, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! 

Κάπου εδώ αναρωτιέμαι τι έχει πάει τόσο λάθος και δεν μπορούμε να πούμε ούτε μια Καλημέρα. Έχει χαθεί η ευγένεια, η διάθεση για επικοινωνία, έχουμε απομακρυνθεί έτσι απλά σε σημείο που φαντάζει περίεργο αν σου μιλήσει ο οποιοσδήποτε. Αυθορμητισμός και ανεμελιά φαίνεται να έχουν πάει περίπατο και έχουν πάρει μαζί και την Καλημέρα μας. Καθημερινά συναντάς πολλούς αγενείς και δύστροπους όμως το θέμα είναι να μη μπεις στα παπούτσια τους, να απομακρυνθείς με τον τρόπο σου και να ζήσεις όπως σου αρμόζει. Κατεβαίνεις τις σκάλες του σπιτιού σου και δεν ανταλλάζεις μια Καλημέρα ούτε με το γείτονα που ουσιαστικά μένετε κάτω από την ίδια στέγη. Μπαίνεις σε ένα ασανσέρ βλέπεις  κόσμο και απλά σιωπή. Δεν επιδιώκει κανείς την επικοινωνία. Πόσο λυπηρό! Νιώθεις πως χάνεται η διάθεση για ζωή γιατί χωρίς ανθρώπους, χωρίς επικοινωνία δεν υπάρχει ζωή.

Γκιόκα Μαρία