ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

 

Πρωινό Κυριακής στο αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά για παρακολούθηση αθλητικών αγώνων και μια εικόνα που αφήνει πικρία για ακόμα μια φορά, καθώς με την είσοδο σου στο χώρο αντικρίζεις ΄΄Ελλάδα΄΄. Όχι εκείνη που ζηλεύουν όλοι για τον ήλιο, τη θάλασσα, τα γλέντια και το καλό φαγητό αλλά την άλλη την επιμελώς ατημέλητη, την παραμελημένη όπου οι δημόσιες περιουσίες ξεθωριάζουν στο χρόνο.

Αθλητικές εγκαταστάσεις που φιλοξενούν πληθώρα αθλητών, προπονητών και φοιτητών αφήνουν μια εικόνα αποκαρδιωτική καθώς από την κεντρική είσοδο κιόλας, υπάρχουν σημεία – σημεία που θυμίζουν μάντρα αυτοκινήτων με παλιά παρατημένα οχήματα αλλά και σκουπίδια που θα έπρεπε να βρίσκονται σε κάποια χωματερή. Περπατώντας προς τους χώρους των γηπέδων και με την είσοδό σου σε αυτούς αντικρίζεις σκισμένες και πεταμένες μοκέτες, σκισμένα σκίαστρα και αναρωτιέσαι ΄΄Γιατί;΄΄ Παράλληλα, όμως φαίνεται να είναι όλα τόσο φυσιολογικά βλέποντας τον κόσμο τριγύρω να περιφέρεται χωρίς τίποτα να του δημιουργεί περιέργεια για τις εικόνες που αντικρίζει γιατί είναι κάτι σύνηθες, αυτό είναι το τρομακτικό!

Σηκώνοντας όμως το κεφάλι αντικρίζεις στο βάθος, εκατοντάδες γερανούς που δουλεύουν πυρετωδώς για το έργο στο Ελληνικό και τότε αναρωτιέσαι τι έχει πάει λάθος με αυτή τη χώρα. Γιατί τόση αδιαφορία για την ποιότητα ζωής μας. Καμία ουσιαστική ανανέωση και αναβάθμιση του πολιτισμικού μας επιπέδου, όχι σήμερα από πάντα! Επενδύσεις αλλά χωρίς ουσιαστική επένδυση σε υποδομές άθλησης, πολιτισμού και αναψυχής, κοινώς στον άνθρωπο και την κοινωνία. 

Γίνεται πάντα ντόρος για έργα όπως αυτό του Ελληνικού που σίγουρα θα προσδώσει μια άλλη αίγλη στην περιοχή των Νοτίων Προαστίων, θα φέρει πολλές νέες θέσεις εργασίας και πολλά ακόμα θετικά για τη χώρα αλλά τι θα γίνει με τον τρόπο ζωής μας, πότε θα γίνει θόρυβος για θέματα ακόμα πιο ουσιαστικά όπως αυτά που αντικρίζεις στο συγκεκριμένο αθλητικό κέντρο και σίγουρα σε πολλά άλλα ανά τη χώρα. Γιατί να περιμένουμε από τα μεγάλα επενδυτικά έργα να φέρουν φως σε πολλούς τομείς στην καθημερινότητά μας. Μοιάζει να έχουμε παραδώσει ψυχή και σώματι αδιαφορώντας πλήρως για τις καταστάσεις που βιώνουμε ως πολίτες σε πολλά βασικά καθημερινά θέματα.

Γίνεται λόγος για υποδομές παγκόσμιας εμβέλειας όταν οι υποδομές που έχουν φτιαχτεί μέχρι στιγμής για σημαντικά γεγονότα βλέπε Ολυμπιακούς Αγώνες 2004, όχι μόνο δεν έχουν αξιοποιηθεί αλλά ΄΄τρέμουν΄΄ το Δημόσιο. Εγκαταστάσεις που αντί να εκμεταλλεύονται προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας, γενικότερα, απλά σαπίζουν και γίνονται θέμα προς συζήτηση, αναφερόμενοι πάντα και όλοι στην αδυναμία της Ελλάδας να προάγει πολιτισμό.  Πριν λίγα χρόνια η είδηση πως το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος θα παραδιδόταν στο Ελληνικό Δημόσιο τρομοκράτησε τους Έλληνες που από την είδηση και μόνο ένιωθαν πως χάνουν έναν ακόμα χώρο πολιτισμού. 

Συμβιβαζόμαστε με αυτά που έχουμε, όπως κι αν είναι κι απλά προχωράμε. Μοιάζει να μην επιθυμούμε το κάτι καλύτερο ή μάλλον δεν θέλουμε να διεκδικήσουμε το κάτι παραπάνω, μας αρκούν αυτά που έχουμε όπως κι αν είναι διστάζοντας να πάρουμε την ευθύνη σαν λαός. 

Άρα ποιο είναι τελικά το πρόβλημα και από που ξεκινάει; Μοιάζει να το γενικεύουμε αλλά είναι πιο ειδικό μας αφορά όλους έναν – έναν ξεχωριστά, αλλά εκεί πάλι κολλάμε στη διαχείριση και πλέον είναι τόσα πολλά αυτά που μας αφορούν και αδυνατούμε να διαχειριστούμε γιατί ευθύνεται πάντα κάποιος άλλος, γιατί όλο προβλήματα ΄΄ας ζήσουμε λίγο΄΄ αλλά και έτσι πως να ζήσεις. Όλα θέλουν τον αγώνα τους και η κάθε μάχη προμηνύεται δύσκολη αλλά δεν γίνεται και ζωή χωρίς ζόρι και κυνήγι για το κάτι καλύτερο. 

Γκιόκα Μαρία