Η ΑΘΗΝΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS

 

Η πόλη μας καπνός, στάχτη και αποκαΐδια. Ένας πύρινος εφιάλτης μετρώντας τρεις ημέρες ενεργό μέτωπο πέρασε την Αθήνα και τα προάστια αυτής στη μαύρη ζώνη. Κάθε πηγή πρασίνου εξαφανίστηκε, αφήνοντας τη στην τύχη της. Πρόκειται για μια φωτιά που όλοι φοβόμασταν πως θα ξεσπάσει εκείνο το Σαββατοκύριακο μετά τις ενημερώσεις SOS της Πολιτικής Προστασίας για πολύ υψηλά μποφόρ στην Αττική.

Έγινε η αρχή την Κυριακή σε Μέγαρα - Αλεποχώρι και το μεσημέρι της ίδιας ημέρας βγήκε μπροστά και ‘’κέρδισε’’ η πυρκαγιά που ξέσπασε περίπου 3:15 το μεσημέρι στο Βαρνάβα. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξή της και κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να τα βάλει με αυτή την υπερδύναμη. Ναι, από το Βαρνάβα πέρασε στο Γραμματικό, τη Σταμάτα, το Διόνυσο και ξημερώματα της Δευτέρας έγινε αυτό που όλοι έτρεμαν καιγόταν το Πεντελικό Όρος ο τελευταίος πνεύμονας της Αθήνας όπως πολύ σωστά το αποκαλούσαν.

Ποιος κάτοικος Βριλησσίων και Χαλανδρίου που παρακολουθούσε τα γεγονότα από την τηλεόραση περίμενε ότι θα φτάσει η πύρινη λαίλαπα στην αυλή του σπιτιού του. Εικόνες που θυμίζουν Μάτι στιγμές που δυστυχώς επαναλαμβάνονται για πολλοστή φορά καμένα σπίτια, επιχειρήσεις, αυτοκίνητα και ανάμεσα σε όλα αυτά μια νεκρή γυναίκα. Έχουμε φτάσει να λέμε ευτυχώς στο άκουσμα του ενός μόνο θύματος την ώρα που ο πρωθυπουργός δηλώνει χαρακτηριστικά ΄΄Προσπαθούμε κάθε χρόνο να γινόμαστε καλύτεροι΄΄ Σε τι θα ρωτήσω εγώ… Στον αριθμό των ανεμογεννητριών; Προκλητική δήλωση αν θες, όταν έχουν καεί πάνω από 100.000 στρέμματα γης, περιουσίες και άνθρωποι. Στόχος της κυβέρνησης δεν πρέπει να είναι κάθε χρόνο λιγότεροι νεκροί και καμένα σπίτια αλλά λιγότερες ή και καθόλου καταστροφές.

Ποιος να μιλήσει για πυροσβέστες και εθελοντές που κάθε φορά ξεπερνούν τους εαυτούς τους για το πιο μικρό, για να σωθεί και το λιγοστό. Κάθε φωτογραφία που φτάνει στα μάτια μας απογοήτευση. Εικόνες που μυρίζουν καμένο από χιλιόμετρα μακριά, σπίτια και αυτοκίνητα μια βδομάδα μετά συνεχίζουν να ΄΄καπνίζουν΄΄, άνθρωποι τριγύρω σκυθρωποί και μουδιασμένοι να βρίσκονται ξαφνικά στο μηδέν και με κάποιο τρόπο να πρέπει να ξανά ξεκινήσουν από την αρχή αλλά λείπει κάτι το κουράγιο. Πώς να ξανά ξεκινήσουν;

Και τώρα που το κακό γιγαντώθηκε τι χρόνος μένει άραγε στην Αθήνα και τους πολίτες της. Υπάρχει ελπίδα;  Καμία απάντηση, κενό! Πόσο θα αντέξει ο άνθρωπος σε μια τσιμεντούπολη, μπλοκαρισμένος καθημερινά στην κίνηση, εγκλωβισμένος στο καυσαέριο, γεμάτος άγχος, πίεση και συνεχές τρέξιμο χωρίς να έχει μια κοντινή διέξοδο ανάσας; Η λίμνη Μαραθώνα περιμετρικά καμένη, η Πεντέλη, ο Διόνυσος, η Πάρνηθα, ο Υμηττός όλα στάχτη κι ό,τι έχει μείνει φοβάσαι πως δεν θα είναι για πολύ ακόμα. Τα φυσικά τοπία τριγύρω από την Αθήνα φαίνεται να έριξαν αυλαία την πιο κρίσιμη εποχή και η πόλη τα χρειάζεται όσο τίποτα άλλο. Μια βόλτα στο πράσινο και λίγο οξυγόνο θα φαντάζει όνειρο στον Αθηναίο που θα πρέπει να κάνει χιλιόμετρα για να τα απολαύσει.

Πότε και πως θα επιστραφούν πίσω αυτά τα λίγα τετραγωνικά πρασίνου που αντιστοιχούν σε κάθε κάτοικο αυτής της πόλης. Κάθε χρόνο η ζέστη θα γίνεται και χειρότερη κάτι που αντιληφθήκαμε φέτος πολύ σοβαρά. Η επιστροφή στη συνεχή οικοδόμηση νέων πολυκατοικιών δημιουργώντας ασφυκτικές γειτονιές και το καυσαέριο γιατί τα ηλεκτρικά οχήματα καλύπτουν ακόμα ένα πολύ μικρό ποσοστό στη χώρα μας,  είναι ορισμένα από τα θέματα που πρέπει να μελετήσουμε σύντομα και με πολύ προσοχή. Διανύουμε μια νέα πραγματικότητα όπου η βιώσιμη ανάπτυξη δείχνει να χωλαίνει σημαντικά και για να επιβιώσουμε στην πρωτεύουσα πρέπει να δοθούν άμεσες λύσεις σε προβλήματα ζωτικής σημασίας.

 Γκιόκα Μαρία